تأثیر مداخله آموزشی بر ارتقای آگاهی، نگرش و رفتارهای ارگونومی کارگران

زمینه: به طور آشکار، کاهش اختلال های اسکلتی -عضلانی از طریق کاربرد اصول طراحی ارگونومی انجام می گیرد، با این حال گاهی برخی موانع (فنی و اقتصادی) می توانند مانع بهسازی ارگونومی شوند. لذا، برخی از سازمان ها بر آموزش روش های انجام صحیح وظایف شغلی تکیه می کنند. هدف: مطالعه به منظور تعیین تأثیر مداخله آموزشی بر ارتقای آگاهی عادتهای ارگونومی، تغییر نگرش و افزایش رفتارهای ارگونومی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخلهای، 150 کارگر شهر صنعتی البرز قزوین به طور تصادفی به دو گروه مداخله (75 نفر) و شاهد (75 نفر) تقسیم شدند. برنامه آموزش ارگونومی شامل 5 جلسه 30 تا 45 دقیقه ای با موضوع های دانش ارگونومی و مکانیک بدن، حالت های صحیح و نامناسب بدنی، فواید حفظ حالت بدنی صحیح و موانع حفظ حالت صحیح بدنی و روش های رفع آن، ورزش های کششی برای پیشگیری از مشکلات اسکلتی - عضلانی و نحوه تنظیم ایستگاه کاری بود. اطلاعات قبل و 3 ماه پس از مداخله از طریق پرسش نامه خود گزارشی و برگه ارزیابی جمع آوری شد. پایایی سؤال ها با روش بازآزمایی ارزیابی شد و ضریب آلفای کرونباخ برای ارزیابی همسانی درونی سازه نگرش به کار گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون های مجذور کای، مک نمار، تی مستقل و تی زوج تحلیل شدند. یافته ها: نمره آگاهی کارگران سه ماه پس از اجرای مداخله آموزشی از 91/2±97/7 به 98/1±07/14 و نگرش آنها از 5/6 ±29/14 به 7/4 ±61/21 افزایش یافت (05/0p<). تغییر آماری معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد. در رابطه با عوامل خطر ارگونومی، یافته ها اشاره به تغییر معنی دار در حالت عمومی بدن و پاها، تنه، گردن، مچ و دست ها داشت، در حالی که سایر عوامل خطر بدون تغییر باقی ماندند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بر لزوم رویکرد ادغام یافته مهندسی- آموزشی و مدیریتی برای بهبود شرایط ارگونومی محیط کار و به همین اندازه توجه به نقش عواملی زیربنایی روانی- اجتماعی مانند آگاهی و نگرش و تمرکز بر افزایش مهارت های فردی برای ارتقای عادت های ارگونومی جهت ارتقای سلامت کارگران تأکید می کند.